برداشت
آزاد از آریاادیب؛ فقط ایده‌ای برای تأمل بیشتر
▬ جنگ زرگری، جنگی است، ساختگی و دروغین میان دو یا چند تن، برای فریفتن دیگری.
▬ این جنگ، که در ایام قدیم، یکی از حیله‌های زرگران برای فریفتن مشتری و فروختن زیورآلات به او بوده است، رفته رفته از بازار طلافروشان فراتر رفته و در ادبیات فارسی به صورت اصطلاح درآمده است.
▬ جنگ زرگری، بدین صورت بوده است که هر گاه مشتری بظاهر پولداری وارد دکان زرگری می‌شد، و از کم و کیف و عیار و بهای جواهر پرسشی می‌کرد، زرگر فوراً بهای جواهر مورد پرسش را چند برابر بهای واقعی آن اعلام می‌کرد، و به شکلی (مانند علامت و چشمک یا فرستادن شاگردش) زرگر مغازه‌ی همسایه را خبر می‌کرد تا وارد معرکه شود.
▬ زرگر دوم که به بهانه‌ای خود را نزدیک می‌کرد به مشتری می‌گفت که همان جواهر را در مغازه‌اش دارد و با بهای کم‌تری آن را می‌فروشد (این بها کم‌تر از بهای زرگر اولی، اما، هنوز بسیار بالاتر از بهای اصلی جواهر بود).
▬ در این حال، زرگر اولی، آغاز به جنگ و جدل با زرگر دومی می‌کرد و به او دشنام می‌داد که داری مشتری مرا از چنگم در می‌آوری و از این گونه ادعاها.
▬ زرگر دوم هم به او تهمت می‌زد که می‌خواهی چیزی را که این قدر می‌ارزد، به چند برابر بفروشی، و سر مشتری محترم کلاه بگذاری.
▬ کوتاه سخن، چنان قشقرقی به راه می‌افتاد و جنگی درمی‌گرفت که مشتری ساده لوح که این صحنه را حقیقی تلقی می‌کرد، بی‌اعتنا به سر و صدای زرگر اول به مغازه‌ی زرگر دوم می‌رفت، و جواهر مورد نظر را بدون کم‌ترین پرسش و چانه‌ای از او می‌خرید، و نتیجه آن بود که مشتری ضرر می‌کرد و دو زرگر سود به دست آمده را میان خود تقسیم می‌کردند.
مآخذ:...
هو العلیم
