برداشت
از آیت الله سید علی حسینی خامنه‌ای؛ فقط ایده‌ای برای تأمل بیشتر
▬ در ماجرای حرکت پیامبر اکرم از مدینه به سمت مکه با چند صد نفر از یاران و اصحاب خود به قصد عمره (در سال ششم از هجرت) حوادثی پیش آمد که از چند جهت موجب طوفانی شدن دل‌های مؤمنان بود. از یک طرف، دشمنان با نیروی مجهزی آن‌ها را محاصره کرده بودند؛ این‌ها از مدینه دور بودند (حدیبیه نزدیک مکه است)، نیروهای دشمن متکی به عقبه‌ی مکه بودند، نیرو داشتند، سلاح داشتند، جمعیت زیاد داشتند؛ این یک طرف قضیه بود که موجب اضطراب می‌شد، موجب تشویش برای بسیاری از مؤمنین می‌شد؛ از طرف دیگر، پیغمبر اکرم بر طبق آن سیاست عظیم مکتوم الهی (که بعد برای همه آشکار شد) در مقابل، کفاری که آمده بودند در مقابل، او، در مواردی کوتاه آمد؛ گفتند اسم «رحمن و رحیم» را، «بسم اللَّه» ، را از این نوشته حذف کنید، پیغمبر قبول کرد؛ و چند مسأله از این قبیل پبش آمد. این هم دل‌هایی را مشوش کرد، مضطرب کرد، به تردید انداخت.
▬ در یک چنین مواردی که این اضطراب‌های گوناگون (چه به لحاظ مسائل شخصی، چه به لحاظ مسائل اجتماعی) برای مؤمنینِ به اسلام پیش می‌آید، این‌جا باید منتظر سکینه‌ی الهی بود؛ آن‌وقت می‌فرماید: «هو الّذی انزل السّکینه فی قلوب المؤمنین» ؛ خدا دل‌ها را قرص کرد، آرامش به آن‌ها داد، آن‌ها را از تلاطم‌های روحی برحذر و برکنار داشت و مسلمان‌ها از لحاظ روانی، به خاطر این آرامشی که خدا به آن‌ها داد، آسوده شدند. آن‌وقت نتیجه‌ی این سکینه‌ی الهی و آرامش روحی این می‌شود که: «لیزدادوا ایمانا مع ایمانهم»؛ آن‌وقت بذر ایمان در دل آن‌ها عمیق‌تر می‌روید، نور ایمان دل آن‌ها را بیشتر روشن می‌کند؛ ایمان آن‌ها عمیق‌تر می‌شود. این است که برای یک مجموعه‌ی مسلمان، مجموعه‌ی مؤمن مهم است که به خدا حسن ظن داشته باشد، بداند که خدا کمک‌کار اوست، بداند که خدا پشت سر ره پویان راه حق است. وقتی دل‌ها قرص شد، گام‌ها هم محکم می‌شود؛ وقتی گام‌ها استوار شد، راه به آسانی طی می‌شود، به هدف نزدیک می‌شود.
▬ همیشه دشمنان اسلام خواسته‌اند دل مسلمانان را مشوش و مضطرب کنند. در طول تاریخ اسلام موارد زیادی پیش آمده است، قبل از اسلام هم در مورد حرکت‌های عظیم جهادی پیامبران قبل از نبی مکرم، مؤمنینی که توانستند ایمان خودشان را استوار نگه دارند، آرامش روحی پیدا کردند. این آرامش روحی حرکات آن‌ها را در اختیار جهت ایمانی قرار داد؛ مشوش نشدند، مضطرب نشدند، راه را گم نکردند؛ چون در حال تشویش و اضطراب، پیدا کردن راه درست دشوار می‌شود. انسانی که از آرامش روحی برخوردار است، درست فکر می‌کند، درست تصمیم می‌گیرد، درست حرکت می‌کند. این‌ها نشانه‌های رحمت الهی است.
مأخذ:خطبه نماز جمعه ۱۳۸۸/۳/۲۹
هو العلیم
