برداشت
آزاد از آریاادیب؛ فقط ایده‌ای برای تأمل بیشتر
▬ در آن دوران که از ساعت و حساب نجومی در شبه جزیره‌ی عربستان خبری نبود، وسعت و همواری بیابان و عدم وجود قلل کوه در این منطقه مانع از آن بود که بتوان ساعت و زمان دقیق شب و روز را تعیین نمود و مردم برای انجام مناسک و عبادت‌های خود که بایست در هنگام مشخصی انجام گیرند؛ نمی‌دانستند که آیا هنوز روز است یا دیگر غروب یا شب شده است. کوهی هم که آخرین شعاع خورشید را در قله‌ی آن بتوان دید در آن حوالی مطلقاً وجود نداشت. در آن هنگام، افراد مخصوصی بودند که برای آن که معلوم کنند که آیا هنوز اثری از خورشید موجود است یا نه، بیرون از آبادی‌ها نی‌ها (یا نیزه‌هایی) را تا آن جا که می‌توانستند به هوا پرتاب می‌کردند و اگر نور خورشید به نیزه برخورد می‌کرد آن ساعت را هنوز روز و در غیر آن صورت شب به شمار می‌آوردند. از آن جا که این «نی پرانی» در بیرون از آبادی و در صحرا و بیابان انجام می‌گرفت، عبارت «برو آن جا که عرب نی انداخت» را امروز برای کنایه از جایی که متروک و فاقد آب و آبادی است به کار می‌گیرند و به جای گفتن «برو به جایی که برنگردی» از آن استفاده می‌کنند؛ و با گفتن «رفت آن‌جا که عرب نی انداخت» ناپدید و گم و گور شدن یا وخیم شدن وضع کسی را بیان می‌کنند.
مآخذ:...
هو العلیم
